story | Bell #2/4

A really goodmorning my dear, dear, dear readers,
(Ja, ik verkeer momenteel in een uitstekend humeur, I don't know why...)
(Misschien komt het door het feit dat ik 50 volgers heb! En mijn blog bestaat nog niet eens 4 maanden!)
(Ja, misschien ben ik daardoor blij)
(Mijn ouders worden gek van mijn geblog)
(Maar wat moet ik dan in de vakantie?)
(Oké, hier houd ik mee op, het is irritant en het gaat om het verhaal)

Hier deel 2 van het verhaal about Bell. Enjoy it!
PS. Deel 1 gemist? Klik op de pagina "stories" als je deel 1 wilt teruglezen!
PPS. Over vijf dagen verschijnt deel 3 op mijn blog!! En vijf dagen daarna deel 4, dus dan weet je dat (als je 't "volgt")!

2.

Een halfuur later zat ze tegen een muur aan, met een stapel boeken die ze wel wilde lezen, achter een rij boekenkasten. Een plek die zij had ontdekt, waar niemand kwam en waar ze dus alleen was.

Ze had van alle boeken de achterkant gelezen en de kaft bekeken. Maar Bell las ook altijd de eerste bladzijde van een boek. Was dat niets, of zag ze er niets in, dan legde ze het boek weer terug. Een soort vriendentest.

Ze was al bij het derde boek. Dat boek leek haar geweldig, aan de kaft en de achterkant te oordelen. Het was het soort boek waar ze van had gedroomd, waarvan ze wist dat ze het ooit zou ontmoeten. En nu was het moment daar.

Bell durfde de kaft bijna niet op te tillen, bang voor de magie die ze daarmee losmaakte. Millimeter bij millimeter gaf ze de eerste bladzijde lucht, gaf ze het bloot. Toen de eerste bladzijde helemaal zichtbaar was, schoten haar ogen als formule 1- racewagens over de letters. Voor ze het wist zat ze op de tweede bladzijde, de derde, de vierde…

Pas bij bladzijde acht viel haar iets op. Ze was niet alleen. Dat voelde ze. Dat zag ze. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en wreef haar bril schoon.

Ze voelde ongegeneerde, priemende ogen die haar aanstaarden. Ze zag een lichaam, half verscholen achter een rij boeken, maar voor de helft zichtbaar. Ze zag een trui, een donkere kleur, bruine krullen, bruine ogen. Op de een of andere manier lukt het haar niet om zich weer in het boek te verdiepen. Het verhaal speelde zich nu híér af, voor haar neus. Dus klapte ze het boek dicht en legde het naast haar neer op de grond.

De jongen verdween.

Door de doodse stilte die er tussen de boeken hing, durfde ze niet te roepen. Ze vermande zich en kroop weer in haar hoekje met het boek op haar schoot.

Ze las verder, tot bladzijde twintig. Toen zei ze tegen zichzelf dat ze de andere boeken ook nog moest doen. En dat deed ze, maar minder grondig dan ze van zichzelf gewend was. Tussen de regels door gingen haar gedachten naar de gebeurtenis van zonet. Het liet haar niet los. Maar dat ging snel weer over, al snel zat ze weer gevangen in de verhalen door de magie van de boeken.

Ze werkte ze een voor een door, met de zorgvuldigheid en nieuwsgierigheid waarmee ze het altijd deed. Het was een ritueel: de kaft bekijken, achterkant lezen, over de rug strijken, boek openen, eerste bladzijde lezen, beslissen.

Zo kreeg ze een groeiend stapeltje boeken die ze deze week zou lezen. Doordat het kerstvakantie was, kon ze niets anders doen dan de hele dag lezen, lezen, lezen en af en toe naar beneden sluipen om een nieuwe pot thee te maken. Het was koud op haar zolderkamertje, want de centrale verwarming stopte op de eerste verdieping. Gewikkeld in drie dekens, zat ze op haar bed tegen de kale muur en las en dronk thee. Dat waren haar dagen. Niet meer, niet minder.

Ze liep naar de balie om haar boeken te lenen, maar ze bedacht zich. Bell wilde hier nog niet weg. Ze wilde niet weg van deze veilige weg, niet de keiharde, ijzige buitenwereld in. Hier was het warm, veilig, fijn.

Helemaal achter in de bibliotheek stond een grote bank, zo eentje waar je in weg kan zakken. Ze besloot daar nog even te gaan lezen voor ze hier wegging. De bank kraakte een beetje toen ze in het hoekje neerplofte. Ze pakte het bovenste boek van haar zeven boeken tellende stapel en sloeg hem open. Onmiddellijk werd ze opgezogen door de letters, de woorden, de zinnen, die tezamen een verhaal vormden.

Liefs, Moon♥

PS. Lieve papa en mama, gefeliciteerd met jullie 20e trouwdag vandaag♥ Ik hoop dat het er nóg twintig (of meer) mogen worden!
PPS. Vandaag wordt er in mijn kamer verbouwd (oude kamer). Dus heb mijn hele handeltje (laptop, schriftje, tekenboekje, pennen, potloden, Stabilo fineliners) maar opgepakt en ben maar beneden gaan zitten. Mijn kamer is nu een bouwland. Joepie. Vind het echt enorm spannend...