story | Bell #4/4

Yay, het is alweer tijd voor het laatste deel van dit verhaal! Wil je alles nog eens teruglezen? Klik dan op de pagina "Stories" bovenaan mijn blog!

4.

Voor ze wegging, moest ze weten hoe de man heette. Ze kon een gezicht zien en onthouden, maar ze kon niet over het verhaal achter zijn gezicht fantaseren als haar personage geen naam had. De naam was een deel van het verhaal, een deel wat ze te weten kon komen. Bell keek zo stiekem mogelijk naar zijn naamplaatje, maar kon het niet lezen.

‘Ik ben meneer Bell,’ zei hij, toen hij haar “stiekem” zag kijken en Bell grinnikte, iets wat ze al heel lang niet meer had gedaan. Het voelde raar, een soort vreemde tinteling die door heel haar lijf trok.Er ontsnapte een gek geluid uit haar keel.

‘Nou, aangenaam kennis te maken, meneer Bell, ik ben Bella, maar noem me maar Bell.’ Ze stak haar hand uit, schudde die van hem en hees haar rugzak met boeken over een schouder. In de twee diepblauwe poelen verschenen nu twinkelende sterretjes die schitterenden in het licht van de tl-buizen aan het plafond en ze bleven een tijdje naar elkaar glimlachen. Glimlachen zoals twee peutertjes dat de hele dag door doen, of twee kwajongens die ineens poeslieve jongetjes zijn, wanneer blijkt dat hun moeder heeft gezien dat ze door de ruit geschoten hebben. Het was een raar, lang, maar bijzonder moment. Toen keek ze op haar horloge en zag de tijd. Over een kwartier zouden ze eten, wat betekende dat ze over tien minuten thuis moest zijn. Dat moest lukken, als ze nú wegging.

‘Tot volgende week, meneer Bell,’ zei ze en ze liep weg, met een glimlach op haar gezicht. Voorzichtig wreef ze erover met haar vinger, om zich ervan te vergewissen dat hij wel echt was. Het enige wat ze voelde was oprechtheid.

‘Noem me maar James!’ riep hij haar na, maar Bell hoorde het al niet meer. Ze zat met haar hoofd al op haar zolder, gebogen over haar boeken tot ze er een zere rug van kreeg.

Ze had dan ook niet door dat ze tegen iemand opliep, waardoor haar tas van haar schouder vloog en op de grond belandde. Bell kon maar net blijven staan.

‘Sorry, sorry,’ mompelde degene. Bells ogen gingen omhoog en keken recht in een paar bruine ogen, omringd door een krans van bruine krullen. Toen ze de gestreepte trui zag, wist ze het zeker.

Deze jongen was geen personage uit een boek.

Deze jongen was echt en stond recht voor haar neus.

Voor het eerst in haar vijftienjarige leven, voelde ze pure moed en wilskracht door haar aderen stromen. Ze bleef de jongen in de ogen kijken, om hem niet weer kwijt te raken, om hem niet weer op te zien gaan in een van de talloze boeken hier.